با پایان یافتن سوخت ستاره بزرگ ابتدا ستاره به ابر غول سرخی تبدبل می شود و سپس بر اثر فروپاشی درونی انفجار ابر نواختر رخ می دهد.ژس از این انفجار مهیب اگر هسته ستاره سالم بماند و جرم آن بین ۴/۱تا۳برابر جرم خورشید باشد بر اثر فشار جاذبه ای آنقدر فشرده می شود تا به ستاره نوترونی کوچک تبدیل شود.

اتم های ستاره نوترونی تحت گرانش شدید مرکز چنان در هم فشرده می شوند که ساختار اتمی آنها در هم می شکند.در این حالت الکترون های دور هسته به درون اتم سقوط می کنند.و در ترکیب با پروتون های هسته به نوترون(ذره بدون بار با جرمی معادل پروتون)تبدیل می شوند.نوترون های سنگین و بدون بار می توانند با چسبیدن به هم یک جسم بسیار متراکم و چگال ایجاد کنند.در این حالت نوترون ها سراسر جرم ستارهه را فرا می گیرند.وقتی همه قسمت مرکزی ستاره به نوترون ها تبدیل شد و فشار نوترونی اجازه تراکم بیشتر را نداد فشردگی متوقف می شود و فشار ناشی از این ضربه همچون موج عظیمی به پوسته منتقل می شود و ناگهان تمامی آن را به فضای اطراف متلاشی می کند.نیروی جاذبه ستاره های نوترونی آنقدر زیاد است که هیچ گونه بر آمدگی یا حفره در سطح کاملا کروی آن نمی توتن یافت.یک ستاره نوترونی ۱۰۰۰برابرر کوچک تر از کوتوله سفید است با این حال چگالی آن به قدری زیاد است که وزن نقطه بسیار کوچکی از آن بالغ بر هزار تن است!